این روزها حال و احوالم بیشتر دوربینی را در درون خود حس می کند، و صدایم بیشتر از پیش ناله هایش بیشتر شده و تصویری که از خودم این روزها در افکارم شکل گرفته، تصویر انسانی است که سالهای سال محبوب خویش را گم کرده است و مدام منتظر فرصتی می گردد که او را پیدا کند، اما کار از یک جای دیگر خراب شده، آری این دل خیلی شلوغ شده، پر شده از زخم هایی که التیام نیافته اند، نمی دانم حرکت را باید از کجا شروع کنم، غرق شده ام در این افکار، گویی لازم است که آن جا کارگردان یک نهیبی به من بزند و بگوید حواست کجاست پلان آخر را باید بهتر باشی، دوربین را در زوایای تاریک و پیدا و پنهان وجودم که زوم می کنم خیلی حال وجودم بد شده، صدایی در درونم ماهی را مژده می دهد که تصویر انسان ها را عوض می کند و فرصتی دوباره برای خوب شدن دلت به تو می دهد، دوباره تصویرم تغییر می کند این بار می شوم عبدی که فرار کرده بود اما انگار نمی دانسته که لیس فرار من حکومتک به کجا چنین شتابان هر جا که فرار کنی نمی توانی، باید حرکت کنی فرار که حال خراب تو را مداوا نمی کند، این روزها دوربین دلم را دوست دارم زوم کنم در یک جای دنج مثل حرم ارباب علی بن موسی الرضا، مثل زمان کودکی دست در دست مادرم باشم و قول بدهم که او را گم نمی کنم اما چاره چیست باز هم گم می شوم می دانی این جا از بس که دوربینم زوم می کند بر رئوفیت و مهربانی آقا گم می شوم خودم را گم می کنم اجازه آقا این جا دوربین دلم زوم شده بر قلب های رنجیده مادری کنار پنجره ی فولاد که شفای طفلش را از تو می خواهد، آقا اجازه ممنونم که مسافر کوچکی که همراه ما بود و قلبش سوراخ شده بود را شفا دادی. صدا این جا صدای اربابی است که مدام تو را می خواند و تصویری که این جا از خودم می کشم تصویری نیست این جا باید دیگر خودت را نبینی که لایق وصل شوی حرکت می کنم به سمت نور حضرت ارباب سلام. التماس دعا یا علی