انارهای قرمز را در ظرف چینی سفید رنگ، دانه دانه می‌کند، یک قاشق گلاب به آن اضافه می‌کند. رنگ قرمز انارها ترکیب زیبایی با رنگ سفید ظرف ایجاد کرده‌اند.

با نگاه به ظرف دلم آشوب می‌شود، این یک ماه هوای دلم بدجوری بارانی می‌شود. موقع تدریس دانش‌آموزانم، دانش‌آموزان فلسطینی در ذهنم تداعی می‌شوند.

سفره که پهن می‌شود یک گوشه قلبم به یاد مادرانی است که با ترکش‌های بی رحم صهیونیستها به آسمان پرکشیدند و بر سفره اهل بیت علیهم‌السلام مهمان شدند.

خانه‌هایی که دیگر صدای گریه نوزاد از دلتنگی مادر به گوش نمی‌رسد. دیگر عروسکهای غزه آغوشی برای بغل کردن ندارند.

ما در دنیایی زندگی کردیم که حق بشر مظلوم غزه تنها تیر و بمب بود و تنها برای سرپوش جنایات یک ثانیه سکوت شد. آه ای کاش منجی بشریت از راه برسد.

حال این روزهایمان عجیب بد شده است. دلهامان شبیه همین دانه‌های انار خون شده و تکه‌تکه گردیده است.

طعم پاییز امسال چقدر سرد و جانفرسا بود. خدایا روح ناب انسانیت در تاریکی به سر می‌برد، منجی عالم آفتاب را برسان.

خنک مثل گیلاس
حرفهایش جان به روح مرده از زنگار دنیا می‌دهد. اسمش حبیب است، ۱۴ سالش بوده که به جبهه می‌رود. از حال و هوای آن روزها که می‌گوید، دلم تا سرزمین شلمچه و دوکوهه هوایی می‌شود.

می‌گوید: «رزمنده‌ها تشنه که می‌شوند دستشان را در دریای هور می‌زنند و البته آبی با مشتی کرم و گیاه مخلوط شده بالا می‌آید. تا ته نشین شدن مخلفات آب لب‌های خشکیده‌شان را بر هم می‌گذارند و بعد از چند ثانیه‌ای آب را سرمی‌کشند».

چاره‌ای نیست تشنگی که فشار بیاورد چنین آبی در آن فضا گوهر نایاب می‌شود. اما حبیب سنش کم است و بیمار می‌شود. آن شب قرار بود که رزمنده‌ها پاتک به عراقی‌ها بزنند. به همین خاطر سهم آن شب رزمنده‌ها کمپوت‌های گیلاسی بود که داخل قالبهای یخ حسابی خنک شده بود.

حبیب که گوشه‌ای زیر پتو افتاده بود و نای بلند شدن نداشت، صدای علی‌اصغر را می‌شنید: «بچه‌ها امشب هر کی سهمش از کمپوتها یکی هست، پرسیدم گفتند سهم حبیب هم یه دونه میشه. هر کی حاضره امشب کمپوتشو برای حبیب بزاره که فردا هم بتونه از همین کمپوتها بخوره، بلکه جون بگیره».

ساعتی گذشت، همه جا خلوت شده رزمنده‌ها عملیات را شروع کردند و حبیب سر وقت کمپوتش می‌رود، ۴۸ کمپوت گیلاس در قالبهای یخ…. هیچ‌کس به کمپوتش دست نزده بود.

✍م.حیدری

هنر همیشه کارش جان بخشی بوده و هست. اما گاهی این هنر به دست نااهلان روزگار می‌افتد و تیشه به ریشه جان هنر می‌زنند. هر دم از این باغ بری می‌رسد، ببخشید اشتباه شد هر دم بر این باغ خزان زده، خزان تازه‌ای می‌نشیند. ذهن‌های پریشان و خزان زده گاهی می‌پندارند حرامی که از ازل تا ابد حرام است را می‌توانند با بیاناتی بادآورده حلال کنند. مخلَص کلام، بادآورده را باد می‌برد.
یابن الحسن روزی می‌رسد که جشنواره ظهور شما را به نظاره بنشینیم.
پ.ن: نه به عشق های پوشالی

http://eitaa.com/joinchat/2588737537C3734073aa8

#به_قلم_خودم

بالا دست کوچه‌ی انارنشان، زندگی به رنگ سرخی انارها نه، بلکه به زردی برگ‌های پاییزی می‌زند. پیرزنی تکیده در همان حوالی بود که انگشتان پینه‌بسته‌اش حکایت از بافتن قالی‌های بسیار داشت. برگهای قالی را به‌سان همان پاییز سرد و سخت به تصویر کشیده بود. 

معامله‌اش با خدا قلب شکسته‌ای بود که در همان دریای بی‌مهر نصفش را جا گذاشته بود. اصلا شاید همه وجودش را، من که او را زیاد نمی‌شناختم اما اهالی محل همیشه می‌گفتند بعد از رفتن محمدش همیشه نقش قالی‌اش به رنگ پاییز بود.

شاید چون محمد فصل پاییز بود که راهی شد و قاب چشمان پیرزن در همان فصل ماند. همسایه‌ها می‌گفتند خودش زمانی که محمد را در گهواره تکان می‌داده او را نذر ابوالفضل (علیه‌السلام) کرده است. 

زمانی که به نذرش فکر می‌کنم، صدای دریایی که محمد را برای همیشه با خودش دارد در درونم موج می‌زند. من به دریا غبطه می‌خورم که چنین صدفی را برای خودش نگه داشته است.

پله‌ها را یکی یکی پایین می‌روم، حیاطی کوچک با حوضی که برگهای پاییزی شبیه سایبانی برای ماهیان قرمزش شده‌است. گویا صاحبخانه هنوز دلش در خاطره‌ای پاییزی جا مانده است. 

امروز خانه همان پیرزن، مادر محمد روضه حضرت عباس (علیه‌السلام) دعوت بودیم، دار یکی از قالی‌ها امواج همان دریا بود و تصویری نیمه‌تمام از صورت محمد، لباس غواصی او هم بر روی چوب رختی نمایان بود.

حس روضه با همان دارقالی نیمه‌تمام، آه عجب غواص‌ها بوی فرات و دلتنگی و نرسیدن می‌دهند. 

???روضه‌های دیدار

#به_قلم_خودم

حال و روزش با نوای عشق بهتر می‌شود
هر که چشمش در میان روضه ها تر می‌شود

کاروانی از دور دیده می‌شود؛ خسته و مالامال از حس دلتنگی، کودکانی با لباسهای خاکی و چهره‌های غم‌گرفته.
عده‌ای پدر را از دست داده‌اند. عده‌ای دیگر عمو و دایی.

حضور این کاروان در شام فضای شهر را دگرگون کرد و مردم شام از خواب غفلت بیدار شدند. یزید که احساس خطر می‌کرد حادثه کربلا را به ابن زیاد و عمر سعد و شمر نسبت داد تا افکار مردم را قانع کند. البته لازمه‌ این‌کار رعایت احترام به اسیران کربلا و بازگرداندن آنان به مدینه بود.

کاروان اکنون قصد خروج از شام به مدینه را دارد. خانمی باوقار از راهنمای قافله می‌خواهد از مسیری عبور کنند که به کربلا منتهی شود. عفاف و حیای ایشان یاد ام ابیها فاطمه زهرا (سلا‌الله‌علیها) را برای من تداعی می‌کند. او زینب سلام‌الله‌علیها است؛ خانمی که در این مسیر شهامت علی‌وار و خطبه‌های زهراگونه‌اش دشمنان آل‌الله را از پا انداخته بود. با جمله‌ی ما رایت الا جمیلا در کاخ یزید سیلی محکمی زد بر تمام پلیدی‌ها و شک‌ و تردیدها. دختر علی (علیه‌السلام) که باشی مگر جز این انتظار می‌رود.

کاروان مسیر کربلا را می‌پیماید و به کربلا و قتلگاه شهیدان می‌رسد. جابر (رحمه‌الله‌علیه) و جماعتی از بنی‌هاشم نیز در کنار قبر فرزند رسول خدا بودند.
صدای ناله و شیون به پا خاست و زنانی که در آن منطقه بودند برای عزاداری با کاروانیان همراه شدند.

این چـه جایی ست کـه اندوه مرتب دارد
ناله اش ذکر امان از دل زینب دارد

مادری بین کجاوه غم عالم دارد
کربلا دیده و فریاد دمادم دارد
✍️م.حیدری روایت‌های به جامانده‌ی محرم