پاییز می رسد که مرا مبتلا کند

رسم همیشگی پاییز ریزش برگهاست. قرن هاست که می گذرد از این رفت و آمدها و شاید گاهی، شاید هم همیشه یادمان می رود یک نفر هست که قرن هاست رفته و قرار است روزی برگردد. 

پنجره دل که باز می شود سمت غربت را به نظاره می نشیند و آن را دستاویزی قرار می دهد برای فراق و شاید هم فرار. شاید یک اتفاق از همان مثال معروف که می گویند شاید برای شما هم اتفاق بیفتد در مسیر ناخودآگاه و خودآگاه زندگیت سبز شود و گاهی فکرت کار نکند و جواب خیلی از سؤالات را پیدا نکنی و باید بگردی و بگردی اما گاهی جوابش در هیچ کتاب لغتی نیست از قاموس گرفته تا مفردات راغب همه را می گردی و جوابش را پیدا نمی کنی.

گاهی باید خیلی از سؤالات بی جواب بماند. مثل نبودن و غربت تو که نمی شود پرسید که چرا نیستی؟

این روزها بعد از گذشت فرودها و نه فرازهای زندگی پی می برم این که تو نیستی دلیل اصلی آن خود ما هستیم.

اللهم انت الباقی و انا فانی و هل یرحم فانی الا الباقی.

اللهم انت الغنی و اناالفقیر و هل یرحم الفقیر الاالغنی.

اللهم ….

#یاشاهد…

#آدم …. خوار شدن هم دارد…

باز باران با ترانه می خورد بر خاک سردی

قطره قطره دانه دانه بر سر خاک مزاری

یادم آرد روز تلخی گردش تابوت مردی

می دویدم همچو آهو با نوای بابایی

باز باران با ترانه می خورد بر چشم مادر

اشک و باران ناله دارد بغض دارد باز مادر

صافات

حالا هی ساعتها را عقب و جلو کنند
قدیم و جدید سر کنند
ساعتی که بی یاد تو باشد ساعت ویرانیست!!!
آخرین قاصدک خوش خبر تابستان خبری از تو نیاورد افسوس!!!

#غربت
#این_زخمها_که_مداوا_نمیشود
چندیست جان به حجم تنت جا نمی شود
هِی سرفه می کنی نفست وا نمی شود

بر گُر گرفتن تو نسیمی بر آتش است
اکسیژنی که در نفست جا نمی شود

گرگی گرسنه در ریه ات زوزه می کشد
تعبیر خواب گرگ به رویا نمی شود

دکتر که عکس های تو را دیده بود گفت :
این زخم کهنه است ؛ مداوا نمی شود

در شهر مدتیست که در پیش پای تو
دیگر به احترام کسی پا نمی شود

این پرده های کرکره چون پلک پنجره
چندیست سمت آمدنت وا نمی شود

طعنه زده به دختر تو همکلاسی اش :
این سرفه ها برای تو بابا نمی شود

امواج سینه ی تو به من یاد داده است
دریا بدون موج که دریا نمی شود

دریای بیقرار! تو اسطوره نیستی!!
اسطوره با مبالغه افسانه می شود

جایی که عقل مانع پرواز آدمی ست
عاقل تر آن کسی ست که دیوانه می شود

پروانه از شراره ی آتش به هیچ وجه
“پروا” نکرده است که پروانه می شود

من با تو سوختم که بدانم چه می کشی
« احساس سوختن به تماشا نمی شود»

شاعر : اصغر عظیمی مهر