#مناجات

#بهانه_هاي_بارانی

#به_قلم_صافات
گاهی درگیر و دار واژه ها بغض می شویم و رنجها اشک می شوند. اگر رنج نبود شاید انسان از حس غربت و فراقت دور می شد و هیچوقت نبودنت را در وجودش حس نمی کرد.
دوباره دل ابری میشود. قسم به باران آن زمان که رنج ابرها را فریاد میشود و می بارد و کویر شوره زار را پر از حس زندگی می کند. و قسم به اشک آن زمان که رنجهای دل را فریاد می شود و دل ظلمت زده را روزنه ای از روشنای حس حضورت به تماشا دعوت می کند.
اگر این بهانه های بارانی نبود، کدامین فرصت را می توانستیم بیابیم؟ کدامین روز؟ کدامین ثانیه؟ کدامین ماه همچون شعبان دستان اجابت را به سویمان گشاده است. کدامین ماه مرا به خلوت مناجات امیرالمونین علیه السلام این چنین می خواند؟ کدامین ماه اینچنین عاشقانه فریاد برمی آورد این المستغفرین؟ این التوابین؟ خدا کند که دل زودتر ملجاش را بیابد و الا معلوم نیست سال بعد را ….
شعبان ماه پیامبر رحمت شد تا برای ورود به ماه عسلت آماده شوم. کوله بار پر است خوب می دانی چرا که فرمودی نحن اقرب من حبل الورید. پس نوشتن تنها سیاه کردن دفتری است که پر شده از قرارهای بی قراری.
این روزها انسان ها یشتر نظاره گر آسمان عطوفت و شفایت هستند. بیشتر، دلها شکسته اند و بیشتر حس نداشتن منجی را به غربت نظاره گر شده اند.
الهی….
 فَلا تَجْعَلْنِي مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَكَ وَ حَجَبَهُ سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِكَ
مرا از آنان مگردان كه چهره لطف خويش از آنان برگردانده‏اي و اشتباهاتشان حجاب بخشايش تو گشته است. مناجات شعبانیه