روشن شدن هر مفهوم، قبل از هر چیزی برای درک صحیح آن مفهوم می تواند کمک کند. سواد رسانه ای مشتکل از دو عبارت است: «سواد» و «رسانه».
برگردیم به دوران کودکی و روزهای اول مدرسه، زمانی که به مدرسه می رفتیم تا «خواندن و نوشتن» را یاد بگیریم و دیگر «بی سواد» نباشیم. در مدرسه ابتدا حروف الفبا را یاد می گرفتیم؛ یعنی نسبت به شکل حروف، صدای آنها و نحوه نوشتن آنها «دانش» پیدا می کردیم. سپس «مهارت» کنار هم گذاشتن حروف و خواندن و هجّی کردن کلمات را یاد می گرفتیم و بعد از مدتی «کاربرد» کلمات در ساختن جمله ها و خواندن و نوشتن متون مختلف را آموختیم و بدین ترتیب «باسواد شدیم»! مجموعه ای از دانش ها در کنار مهارت ها به اضافه کاربردها در کنار هم، ما را با سواد کرد.

رسانه وسیله ای است که فرستنده به کمک آن پیام خود را به گیرنده منتقل می کند. رفته رفته ابزارهای ارتباطی گسترش پیدا کرد و در عصر حاضر با ظهور رسانه های چاپی و الکترونیکی، رسانه های جمعی شکل گرفتند. مهم ترین تفاوت رسانه های امروزی آن است که می توانند پیام های خود را با سرعت زیاد به طیف وسیعی از مخاطبان برسانند.

همانطور که سواد خواندن و نوشتن به ما کمک می کند تا بتوانیم انواع جملات ساده و پیچیده را بفهمیم و معناهای متفاوتی از آن ها برداشت کنیم، سواد رسانه ای هم مهارتی است که با یادگیری آن می توانیم انواع رسانه ها و تولیدات رسانه ای را درک، تفسیر و تحلیل کنیم. هر رسانه مجموعه ای از نشانه های خاص خود را دارد که شناخت این نشانه ها در با سواد شدن ما نقش مهمی را ایفا می کند.

یاد زمین خوردن های زمان بچگی که مرور می شود داد دلم هوار می شود، از یک طرف این زمین خوردن خوب بود؛ چرا که بعد از آن همه درد و خون آمدن سرزانوان، سرم را که بالا می گرفتم صورت مهربان مادرم را می دیدم و سرم را بر روی پاهایش می گذاشتم و محکم مرا در آغوش می گرفت و نوازشم می کرد، هنوز مزه‌ شیرین دستهای گرمش را حس می کنم. اما وقتی که بزرگ می شویم زمین خوردن ها متفاوت می شود، این جا بدم از خودم می آید، از این که مرتب به زمین می خورم، خسته شدم، از این که روحم زخمی زخمی می شود و نمی دانم چه پاسخی خواهم داشت در مقابل مواظبت نکردن از روحی که در وجودم دمیدی، و اما شرم دارم از این که سرم را را بالا بگیرم و نگاهت کنم.
خدایا سرم پایین است به رسم این که دوستت دارم و می خواهم سرم را بر روی باران عطوفت تو بگذارم تا نگاهم خیس شود و این بغض گلوگیر بشکند و تنهای تنها با تو خلوت کنم و بگویم این بار مرا ببخش که زمین خوردم قول می دهم قدمهای بعدی را محکم تر بردارم.

بزرگترین اکتشاف برای من این بود که فهمیدم فرزندم یک مهمان است در خانه ام و روزی از خانه ام می رود.?
?روزها با سرعت عجیبی میگذرد و او به زودی از من جدا میشود…?
?به خودم گفتم: کدام مهمتر است؟ نظم خانه یا اینکه فرزندم به خوبی از من یاد کند؟??
? کدام مهمتر است. خانه یا اخلاق و روحیه و حسن تربیت فرزندم؟?
?چون دانستم که او مهمان خانه من است.
این باعث شد اولویتم را تغییر دهم،
بعد از این مهمترین چیز نزد من آرامش خاطر من و اوست….?
?شروع کردم به پیاده کردن نقشه ام، و طبعا مجموعه کمی از قوانین مهم را انتخاب کردم و خود را ملزم به اجرای آنها دانستم و مابقی چیزها را بدون هیچ قید و شرطی رها کردم.?
✅از عصبی شدن و داد و فریاد زدن کم کردم و به آرامش رسیدم.
✅از وسواس هایم گذشتم و به خانه ای راضی شدم که مقداری بهم ریخته و نامنظم است و کمی شلختگی در آن به چشم می خورد.
✅اما، فرزندی را تحویل گرفتم که آرامش دارد و از من و خشم هایم نمی نالد و رابطه ای قوی و زیبا بین ما حاکم گشته است.
?چون می دانم……
او مهمان زودگذر خانه من است.
کودک عزیزم امیدوارم مهمانی خانه من زیباترین مهمانی زندگیت باشد.
???
?پدر و مادر حرفه‌ای
بچه‌‌ی «باعرضه» بار می‌آورند
نه شاگرد اول.
?برایشان مهم است بچه راحت بتواند زیپ کاپشنش را بالا بکشد
و بند کفشش را ببندد.
وقتی سر جلسه‌‌ی امتحان، خودکارش ننوشت اشکش در نیاید و راهی پیدا کند.
? میوه‌هایی که مادر برایش می‌گذارد، توی کیفش نگندد.
?وقتی معلمش یا ناظمش دنبال داوطلبی می‌گردند زیر میز قایم نشود.
?غذا خوردنش که تمام شد دل آدم به‌هم نخورد از دیدن ظرف غذایش.
?وقتی بزرگتری خواست از او سوال‌های اضافی بپرسد راحت بپیچاندش.
?وقتی تلویزیون نگاه می‌کند
انگشتش نیم‌متر توی حلقش فرو نرود.
? پدر و مادر حرفه‌ای یک‌جوری با بچه‌اش حرف می‌زند که بچه، جواب دروغ نمی‌دهد.
?اگر بچه ویرش گرفت در حمام آواز بخواند و صدایش را رها کند،
پدرش توی ذوقش نمی‌زند که «چه خبرته!».
?وقتی یک بچه‌‌ی دیگر خواست توپش را به زور بگیرد او ندهد، بهش حالی کند با زور نمی‌توانی، اما اگر دوست داری، باهات بازی می‌کنم.
?وقتی چیزی به نظرش نامعقول آمد به هر که می‌خواهد باشد، اعتراض می‌کند.
✅ اینها بچه‌‌ی با عرضه بار می‌آورند
تا به خاطر نیم‌ نمره‌ امتحانی جلوی میز معلم عجز و التماس نکند.
?والدین گرامی اگه دوست دارید فرزندانی عالی داشته باشید که هیچ وقت به سمت اعتیاد، انواع بزهکاریهای اجتماعی و روابط نامشروع نرن، حتما به راهکارهای زیر عمل کنید.?
1_همیشه فرزندت را با عنوان های محترمانه و عاطفی چون آقا، خانم و… صدا بزن
نرگس خانم، علی آقا، عزیز گلی مامان، فرشته کوچولوی من و…
2-حداقل روزی یکبار به فرزندت این جمله را بگو: عزیز دلم من به وجودت افتخار میکنم.
3-به فرزندت بیشتر از یک مهمان احترام بگذار و برای شخصیتش ارزش قائل باش.
4-به فرزندت اعتماد کن تا هر چه را تو دوست نداری هیچ گاه انجام ندهد.
5-قبل از همه چیز اختلافات خود را با همسرت در روشهای تربیتی رفع کن.
6-بیشتر برای فرزندت و حرف زدن با او وقت بگذار و کمتر از کودک زیر هفت سالت دور باش.
7-جلوی فرزندت رابطه ات با همسرت از همیشه بهتر باشد.
8-فرزندت را از صمیم قلب دوست بدار و این دوست داشتنت را همیشه ابراز کن.
9-از سه سالگی به بعد کم کم مسئولیت های فرزندت را به خودش واگذار کن.
10-سعی کن رابطه ی خود و خانواده ات را با خدا و دین مستحکمتر کنی. فرزندان دیندار و با عقیده کمتر مسیر زندگی را به سمت کارهای خلاف کج می کنند.
11-اشتباهات فرزندت را ببخش و به او فرصت بازگشت بده تا محرم اسرارش باشی (حتی گاهی فرصت اشتباه کردن و ریسک کردن به او بده)
12-هر روز با کودکت بازی کن. گاهی در میان بازی بلند بلند بخندید.
13-روزهای مشخصی را صرف پیاده روی با فرزندت کن.
14-برای فرزندت مصداق واقعی صداقت، امانت داری، کنترل خشم و وفای به عهد باش.
????به کمپین مادران دلواپس،مادران انقلابی بپیوندید.????
@madaran_e_delvapas

#جامانده #اربعین

چشم‌ هایت به همه گفت بیا الّا من
باز شد حاجت یک عدّه روا الّا من

مادرت داده براتِ همه را میدانم
کرده در حقّ همه خلق دعا؛ الّا من

باز هم برگ ‌براتم به کناری افتاد
وعده گاه همه شد کرب و بلا الّا من

دستِ من خالی و از پیش نگاهم رفتند
از نجف تا به حرم٬ خیلِ گدا الّا من

دردم این بود که زائر شوم و خیلی ها
با دعای تو گرفتند شفا الّا من

بارها گریه کنان از کرمت پرسیدم؛
حرمت داشت برای همه جا… الّا من؟!

من به جا ماندن از این قافله عادت دارم
بطلب! عیب ندارد همه را… الّا من!
شاعر؟؟؟؟

عمود اول: با ذکر بسم الله الرحمن الرحیم قدم در راهی می گذارم که تربتش شفای دل عاشقان است.
عمود دوم: ذکر بسم الله مرا تا موکب های بعدی قوت قلب می بخشد.
عمود سوم: ذکر استغفار بر دلم جاری می شود، حواسم را باید جمع کنم، از کجا معلوم شاید امسال آخرین سالی باشد که قدم در این راه می گذارم.
عمود چهارم: دلم قرار ندارد نمی دانم چرا این موکب مرا به سجده کردن فرا می خواند.
عمود پنجم: کودکی را می بینم سینی خرمایی بر روی سرش نهاده و با یکی از دستانش سینی را گرفته و با دست دیگرش مدام می گوید: تفضل!!! تفضل!!!
عمود ششم: یا جعفر بن محمد، قدری می خواهم بنشینم، اما نمی شود خیلی بمانم، باید حرکت کنم، ممکن است از کاروان جا بمانم.
عمود هفتم: در گوشه ای چند نفر جوان هیئت کوچکی بر پا کرده اند، ذکر یا حسین (علیه السلام) گرفته اند.
عمود هشتم: یا امام رضا (علیه السلام) موکب به موکب آمدم، در صحن شما هم کنار پنجره فولاد بود که برات کربلا را گرفتم.
به عمود 313 می رسم، در این جا قلبم می گیرد، نمی دانم چرا این ذکر در این موکب با دلم بدجوری بازی می کند
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد*سقای حسین سید و سالار نیامد*علمدار نیامد*علمدار نیامد.