???آیا #قرآن کتاب #آسان_فهمی است؟

✍️در راستای پست چند هفته پیش کانال(https://t.me/dinpajoohi/97) مبنی بر اینکه قرار نیست تمام دین از #قرآن #به_تنهایی فهمیده شود؛ و #روایات نیز به مانند #قرآن حجت هستند؛ در مورد بند 3 آن مطلب می‌خواهیم کمی توضیح دهیم.?

?سوال این است که آیا #قرآن کتاب #آسان_فهمی است؟ ممکن است همانگونه که در آن پست اشاره شده بود برخی‌ها انتظارشان از قرآن کتاب#خودآموز_اسلام_شناسی_به_زبان_ساده است. در صورتی که اینگونه نیست. خیلی از مطالبی که فقط از خود همین قرآن قابل فهم و استخراج است نیز با استدلال و استنباط و بکارگیری دقت‌های لغوی و اصولی و … امکان‌پذیر است که کار متخصص دین‌شناسی است نه هر فردی.

✍️واقع مطلب این است که درست است که هر کسی به فراخوار حال و ظرفیت و استعداد و علم خود از قرآن بهره می‌برد اما در مجموع قرآن کتاب آسان‌فهمی نیست.
بگذارید چند مثال بزنم?:

?1️⃣آیات متعددی دلالت بر این امر دارد که رسول‌الله(ص) باید همین #کتاب_نازل_شده_بر_مردم را به مردم تعلیم دهد و آن را برای مردم تبیین بفرماید.(مانند آل‌عمران:154، الجمعة:2، النحل:44 و …). خب اگر این کتاب #کتاب_آسان_فهمی است دیگر چه نیازی به تعلیم این کتاب و تبیین آن وجود دارد؟

?2️⃣در سوره طارق می‌خوانیم: «فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ (5) خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ (6) یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِب ـــ پس باید آدمى بنگرد که از چه آفریده شده. از آبى جهنده آفریده شده است. که از بین صلب و ترائب بیرون مى‏آید»

✍️در اینکه منظور از این «صلب» و «ترائب» در این آیه چیست و آیه چه می‌خواهد بگوید از ابتدای اسلام تا حالا چندین و چند نظر مختلف بین علما وجود داشته و یکی از آیاتی هست که در فهمش اختلاف بسیار بسیار زیادی بین علما بوجود آمده است.
خب آیا واقعاً در #قرآن همه چیز بصورت #واضح و #شفاف آمده است که به راحتی هر کسی می‌تواند آن را بفهمد؟؟!!

?3️⃣آیه‌ای دیگر: «هُوَ الَّذِى أَنزَلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ مِنْهُ ءَایَاتٌ محُّکَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتَابِ وَ أُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِینَ فىِ قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغَاءَ تَأْوِیلِهِ وَ مَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فىِ الْعِلْمِ یَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِ کلُ‏ مِّنْ عِندِ رَبِّنَا وَ مَا یَذَّکَّرُ إِلَّا أُوْلُواْ الْأَلْبَاب»‏(آل عمران:7)

✍️در اینجا خداوند #صراحتاً می‌فرماید برخی آیات قران #متشابه هستند؛ #آیات‌_متشابه آیاتی هستند که یک معنای واضح و مشخصی ندارند و #احتمالات_متعددی در مورد آیه و مقصود و منظور آن آیه وجود دارد.
سپس خداوند #صراحتاً می‌فرماید کسانی که در #قلبشان #انحراف هست به همین آیات متشابه متوسل می‌شوند و طبق معنای خودشان آن را تفسیر می‌کنند تا به منظور خودشان برسند که فتنه‌گری باشد. بعد خداوند #صراحتاً می‌فرماید #تأویل اینطور آیات را #فقط_خدا_و_راسخون_در_علم می‌دانند که طبق روایات ما راسخون در علم اهل البیت(ع) هستند.

✍️نتیجه آنکه: درست است هر کس به فراخور استعداد و ظرفیت و حال خود از قرآن بهره می‌برد؛ اما قطعاً قرآن کتاب آسان فهمی نیست.

جهت عضویت در کانال کلیک بفرمائید: https://telegram.me/joinchat/A3ScEjz1VcXiflnayKJHrA

#فکر_کردن_درد_دارد

#پاسخ_شبهات_مهدویت

?پاسخ کانال مباهله قرن21 به کانال ضد اسلامی گذری بر ادیان

آیا درست است که در کتاب بحارالانوار(ج52 ،ص382) آمده که هر کس به #بیست_سالگی رسیده باشد و احکام دین را درست یاد نگرفته باشد امام زمان(عج) او را خواهد کشت؟

#پاسخ:

خیر؛ نه تنها این مطلب در بحارالانوار تایید نشده است بلکه مؤلف بحارالانوار در صفحه مورد نظر تاکید کرده که این موضوع در روایات دیده نشده و اگر هم در جایی نقل شده باشد یقین آور نیست (یعنی روایتی ضعیف و غیر قابل اعتماد است).

متن عربی سخنان مؤلف بحار الانوار در این مورد به این صورت است:
“إنّا لم نَعرف ما تضم‍ّنه السؤالُ مِن أنّه ع … یقتلُ مَن بَلغَ العشرینَ و لم یتفقّه فی الدینِ فإن کانَ وَرَدَ بذلک خَبَرٌ فهو غیرُ مقطوعٍ بِه ‏”

(بحارالانوار، مجلسی، ج52، 382 و مرآة العقول، مجلسی، ج‏4، ص: 302)

ترجمه: آنچه در این سوال آمده مبنی بر اینکه «(مهدی عج) … هرکس را که به 20 سالگی رسیده باشد ولی احکام دینش را نیاموخته باشد به قتل خواهد رساند» ما این امر را (به رسمیت) نمی شناسیم و حتی اگر روایتی درباره اش نقل شده باشد نیز قطعی نیست”
گفتنی است شمار دیگری از علمای شیعه همچون طبرسی و اربلی نیز پیش از مولف بحارالانوار تاکید کرده اند که روایتی نداریم که بگوید مهدی(عج) جوانانی که احکام دین خود را نمی دانند به قتل می رساند.
إعلام الورى ، طبرسی، ص477 و کشف الغمة، اربلی، ج‏2، ص: 546

#مباهله_قرن_21

https://telegram.me/joinchat/AgsuhzvV7pata37LdQlnTA

شرح حدیثی از امام جواد به بیان آیت الله مصباح یزدی

2️⃣شرح حدیث از بیان آیت الله مصباح یزدی

امام جواد(عليه السلام) روايتى بسيار شريف، پر مغز و پرمحتوا دارد كه قابل تأمّل است:
أوْحَى اللّهُ إِلَى بَعضِ الأَنبياءِ: امّا زُهدُكَ فِى الدّنْيَا فَتَعجِلُكَ الرَّاحَةَ، وَ امّا انقِطَاعُكَ إِلَىَّ فَتَعزُزكَ بِى، و لكن هَلْ عادَيتَ لِي عَدُوّاً أو وَاليتَ لِى وليّا
پيامبرى از پيامبران خدا توجّه يافت كه خدا نعمت بزرگى را به من عطا كرده كه در دنيا زهد دارم و عشق به دنيا را از دل من برداشته است. بالاتر از آن، حالت انقطاع الى اللّه به من داده است كه چه مفهوم بسيار والا، پرمعنا و پرمحتوايى است. انقطاع الى اللّه، يعنى به هيچ چيز جز خدا اميد نداشته باشى. سر و كارت فقط با خدا باشد. از همه چيز بريده و فقط به او پيوسته باشى. خيلى نعمت بزرگى است. وقتى كسى توجّه يابد كه خدا نعمتى به اين عظمت به او داده، لازمه اش اين است كه به ذهن او خطور كند به چه كسى چنين نعمتى داده شده است. چه نعمتى از اين بالاتر؟ نه دلبستگى به دنيا و نه اميد به كسى غير از خدا دارد. هيچ انسى با كسى جز خدا ندارد. خدا مى‌خواهد دست پيامبرش را بگيرد و باز هم او را بالاتر بياورد؛ از اين رو مى‌فرمايد: امّا زُهدُكَ فِى الدّنْيَا فَتَعجِلُكَ الرَّاحَةَ.
اين بى رغبتى كه به دنيا دارى و دنبال مال و مكنت دنيا نمى روى، باعث مى‌شود كه آسوده و راحت باشى؛ چون انسان هر قدر بيش‌تر به دنيا دل ببندد، گرفتارى و غصه اش بيش‌تر مى‌شود. درست است كه زهد، صفت بسيار خوبى است؛ امّا احتمال دارد كه فقط براى خدا نباشد؛ چرا كه زهد پاداش دنيايى، يعنى راحتى و آسودگى دنيايى را در پى دارد.
انقطاع الى اللّه چه؟ كسى كه هيچ توجّهى جز به خدا ندارد؛ به هيچ كس اميدى نمى بندد؛ درِ خانه هيچ كس نمى رود، و توجّه و سر و كارش فقط با خدا است، چه؟ امّا انقِطَاعُكَ إِلَىَّ فَتَعزُزكَ بِى؛ اين انقطاع تو سببِ مى‌شود كه با من عزّت بيابى؛ چون آدمى درِ خانه هركس برود، به هر اندازه‌اى كه ته دلش به ديگرى اميدى داشته باشد، همان اندازه ذليلش مى‌شود. انسان هر قدر از ديگران مستغنى‌تر باشد و به كسى اميدى نداشته باشد، عزيزتر مى‌شود. اگر كسى هيچ اعتنايى به ديگران نداشته باشد كه به او كمك كنند يا نكنند؛ چيزى به او بدهند يا ندهند؛ احترامش كنند يا نكنند. به همان اندازه عزّتش بيش‌تر مى‌شود؛ چون نيازى ندارد. چه لذّتى بالاتر از بى نيازى از همه خلق خدا؟ پس انقطاع إلى اللّه هم اثرى دنيايى براى خودت دارد. تو چيزى بالاتر بايد داشته باشى: و لكن هَلْ عادَيتَ لِي عَدُوّاً أو وَاليتَ لِى وليّاً؛ آيا فقط به سبب من با كسى ارتباط برقرار كرده‌اى؟ كسى را فقط براى آن كه بنده من است، دوست داشته‌اى؟ آيا با كسى فقط به جهت اين كه با من دشمن است، دشمنى كرده‌اى؟ اين، از زهد و انقطاع الى اللّه هم بالاتر است.
شايد آن پيامبر خدا، مقام تولاّ و تبرّا را نيز دارا بوده است؛ امّا خداوند مى‌خواسته به او توجّه دهد كه تولاّ و تبرّاى خالصانه از زهد و انقطاع نيز مهم‌تر است. به طور طبيعى، هر فردى، شخصى را دوست مى‌دارد؛ امّا «أَو وَالَيتَ لِى وَلِيّاً؛ آيا يكى از اولياى خدا را دوست داشته‌اى يا نه؟ البتّه ممكن است كسى اولياى خدا را دوست بدارد؛ امّا به سبب منافعى كه براى خودش دارد؛ به طور مثال براى اين كه در قيامت او را شفاعت كنند. در اين صورت، ولىّ خدا را براى خودش دوست داشته است. نمى گويد: أَو وَالَيتَ لِى وَليّى؛ بلكه مى‌فرمايد: هَلْ عادَيتَ لِي عَدُوّاً أو وَاليتَ لِى وليّاً. چنين رابطه خالصانه‌اى، رابطه ولايت است. چيزى كه نزد خدا ارزش دارد، اين است كه على(عليه السلام)را از آن رو كه دوست خدا است، دوست بداريم و با دشمنان على(عليه السلام) بدان جهت كه دشمنان خدا هستند، دشمنى بورزيم؛ وگرنه چه كسى است كه على(عليه السلام) را دوست نداشته باشد. كافران هم اگر على(عليه السلام) را شناخته باشند، او را دوست مى‌دارند و به او عشق مىورزند؛ همان طور كه به هر كمال و جمالى عشق مىورزند، مگر آن كه على(عليه السلام) را نشناخته باشند. كدام انسان پاك فطرتى است كه على(عليه السلام) را دوست نداشته باشد؟ مهم اين است كه بكوشيم ارتباط ما با اولياى خدا، به ويژه با امام عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف،شعاعى از ولايت اللّه باشد. به اين جهت است كه خطاب به امامان عليهم السلام مى‌گوييم: مَن وَالاَكُم فَقَد وَالَى اللَّهَ وَ مَن عَادَاكُم فَقَد عَادَاللَّهَ؛ (قسمتى ديگر از زيارت جامعه كبيره)
هر كه ولايت شما را بپذيرد، ولايت خدا را پذيرفته است، و هر كه با شما دشمنى ورزد، با خدا دشمنى ورزيده است.
شعاع ولايتِ اولياى خدا به دوستانشان نيز سرايت مى‌كند. محبّان امام زمان(عليه السلام) را نيز از آن جهت دوست بداريم و تكريم كنيم كه دوستدار امام زمانند
?
??
???
????
?????
??????

⛔️شبهه⛔️

دکترعلی شریعتی :

ترجيح ميدهم با كفشهايم در خيابان راه بروم و به خدا فكركنم …
تا اين كه در مسجد بشينم و به كفشهايم فكر كنم

✅ پاسخ✅

عده ای مغرض و ضد دین ، هم برای تخریب اعتقادی جوانان و هم برای تخریب شخصیت های معروف اسلامی ، جملاتی ساختگی را به این شخصیتها نسبت میدهند.

?این جمله از دکتر شریعتی نیست ودر هیچ کدام از سخنرانیها و نوشته هایشان موجود نیست.

✔️اصل این جمله ، بصورت زیر بوده : ??

I’d rather be riding my motorcycle thinking about
God than sitting in church thinking about my
motorcycle

?ﺗﺮﺟﻤﻪ: ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺘﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﮑﺮ
ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.

✔️ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ ﻫﺎﯼ « ﻣﺎﺭﻟﻮﻥ ﺑﺮﺍﻧﺪﻭ» ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ
“ﯾﮏ ﻭﺣﺸﯽ” ﻫﺴﺖ.
که مغرضین آن را به صورت مندرج در شایعه تغییر داده اند.

? طراح شایعه ، تمام تلاش خودراکرده تا چند مطلب را به مخاطب تلقین کند:

-درجامعه ی اسلامی حتی کفشهارا از جلوی درب مساجد می دزدند.

-آنان که برای نماز به مسجد میروند ،بیشتراز آنکه به فکرخدا باشند ،به فکر کفشهای خود(یا همان مسایل دنیوی) هستند.
- بیرون از مسجد به فکر خدا بودن بهتر از این است که در مسجد بجای فکرخداداشتن به فکر مسائل مادی باشی.

?پاسخ این تلقین و ادعای کذب این است که :

✔️ اولا در دین اسلام ، یک ساعت تفکر افضل است از ۷۰ سال عبادت بدون تفکر.
پس پایه واساس اسلام به تفکروتعقل در اعمالی ست که انجام میدهیم.

✔️ثانیا، در اسلام توصیه شده است که در همه حال و همه جا باید به فکر خدا باشیم ، نه فقط در مسجد و اماکن مذهبی.
لذا در یاد خدابودن مکان وزمان خاصی ندارد.

✔️ثالثا ، حضور مسلمانان در اماکن مذهبی مثل مسجد و زیارتگاه ها و حج و نمازجمعه و…. قبل از آنکه جنبه ی عبادی داشته باشد ، جنبه ی سیاسی و اجتماعی و ایجاد وحدت دارد.
بنابراین دشمنان بیشترین تلاششان این است تا تجمع وحدت انگیز بین مسلمین نباشد والا از عبادت محض نمی هراسند.
براین اساس است که امام خمینی (ره) میفرمایند : مساجد سنگر هستند، سنگرها را پر کنیم.
پس مسجد سنگرمبارزه با تفکر منحط غیر اسلامی ست و دشمن از این سنگرها در وحشت است.
✔️ رابعا، اصل جمله ی تغییر داده شده ی شبهه ، متعلق به جامعه ی غربی ست ، آن رابه جوامع اسلامی نسبت ندهند.

http://yon.ir/forcy

?برگرفته از کانال فرقان سایبری

این خاطره را همان سال 87 در اتوبوسی که راهی نور بود، از یکی از راویان نورانی شنیدم که خواندنش بعد از سه سال هنوز مو به تنم سیخ می‌کند… بخوانیدش که قطعا خالی از لطف نیست:

“چند سال قبل اتوبوسی از دانشجویان دختر یکی از دانشگاه‌های بزرگ کشور آمده بودند جنوب. چشم‌تان روز بد نبیند… آن‌قدر سانتال مانتال و عجیب و غریب بودند که هیچ کدام از راویان، تحمل نیم ساعت نشستن در آن اتوبوس را نداشتند. وضع ظاهرشان فوق‌العاده خراب بود. آرایش آن‌چنانی، مانتوی تنگ و روسری هم که دیگر روسری نبود، شال گردن شده بود.

اخلاق‌شان را هم که نپرس… حتی اجازه یک کلمه حرف زدن به راوی را نمی‌دادند، فقط می‌خندیدند و مسخره می‌کردند و آوازهای آن‌چنانی بود که…

از هر دری خواستم وارد شوم، نشد که نشد؛ یعنی نگذاشتند که بشود…

دیدم فایده‌ای ندارد! گوش این جماعت اناث، بده‌کار خاطره و روایت نیست که نیست!

باید از راه دیگری وارد می‌شدم… ناگهان فکری به ذهنم رسید… اما… سخت بود و فقط از شهدا بر‌می‌آمد…

سپردم به خودشان و شروع کردم.

گفتم: بیایید با هم شرط ببندیم!

خندیدند و گفتند: اِاِاِ … حاج آقا و شرط!!! شما هم آره حاج آقا؟؟؟

گفتم: آره!!!

گفتند: حالا چه شرطی؟

گفتم: من شما را به یکی از مناطق جنگی می‌برم و معجزه‌ای نشان‌تان می‌دهم، اگر به معجزه بودنش اطمینان پیدا کردید، قول بدهید راه‌تان را تغییر دهید و به دستورات اسلام عمل کنید.

گفتند: اگر نتوانستی معجزه کنی، چه؟

گفتم: هرچه شما بگویید.

گفتند: با همین چفیه‌ای که به گردنت انداخته‌ای، میایی وسط اتوبوس و شروع می‌کنی به رقصیدن!!!

اول انگار دچار برق‌گرفتگی شده باشم، شوکه شدم، اما چند لحظه بعد یاد اعتقادم به شهدا افتادم و دوباره کار را به آن‌ها سپردم و قبول کردم.

دوباره همه‌شون زدند زیر خنده که چه شود!!! حاج آقا با چفیه بیاد وسط این همه دختر و…

در طول مسیر هم از جلف‌بازی‌های این جماعت حرص می‌خوردم و هم نگران بودم که نکند شهدا حرفم را زمین بیندازند؟ نکند مجبور شوم…! دائم در ذکر و توسل بودم و از شهدا کمک می‌خواستم…

می‌دانستم در اثر یک حادثه، یادمان شهدای طلائیه سوخته و قبرهای آن‌ها بی‌حفاظ است…

از طرفی می‌دانستم آن‌ها اگر بخواهند، قیامت هم برپا می‌کنند، چه رسد به معجزه!!!

به طلائیه که رسیدیم، همه‌شان را جمع کردم و راه افتادیم … اما آن‌ها که دست‌بردار نبودند! حتی یک لحظه هم از شوخی‌های جلف و سبک و خواندن اشعار مبتذل و خنده‌های بلند دست برنمی‌داشتند و دائم هم مرا مسخره می‌کردند.

کنار قبور مطهر شهدای طلائیه که رسیدیم، یک نفر از بین جمعیت گفت: پس کو این معجزه حاج آقا! ما که این‌جا جز خاک و چند تا سنگ قبر چیز دیگه‌ای نمی‌بینیم! به دنبال حرف او بقیه هم شروع کردند: حاج آقا باید برقصه…

برای آخرین بار دل سپردم. یا اباالفضل گفتم و از یکی از بچه‌ها خواستم یک لیوان آب بدهد.

آب را روی قبور مطهر پاشیدم و…

تمام فضای طلائیه پر از شمیم مطهر و معطر بهشت شد… عطری که هیچ جای دنیا مثل آن پیدا نمی‌شود! همه اون دخترای بی‌حجاب و قرتی، مست شده بودند از شمیم عطری که طلائیه را پر کرده بود. طلائیه آن روز بوی بهشت می‌داد…

همه‌شان روی خاک افتادند و غرق اشک شدند! سر روی قبرها گذاشته بودند و مثل مادرهای فرزند از دست داده ضجه می‌زدند … شهدا خودی نشان داده بودند و دست همه‌شان را گرفته بودند. چشم‌ها‌شان رنگ خون گرفته بود و صدای محزون‌شان به سختی شنیده می‌شد. هرچه کردم نتوانستم آن‌ها را از روی قبرها بلند کنم. قصد کرده بودند آن‌جا بمانند. بالاخره با کلی اصرار و التماس آن‌ها را از بهشتی‌ترین خاک دنیا بلند کردم …

به اتوبوس که رسیدیم، خواستم بگویم: من به قولم عمل کردم، حالا نوبت شماست، که دیدم روسری‌ها کاملا سر را پوشانده‌اند و چفیه‌ها روی گردن‌شان خودنمایی می‌کند.

هنوز بی‌قرار بودند… چند دقیقه‌ای گذشت… همه دور هم جمع شده بودند و مشورت می‌کردند…

پرسیدم: به کجا رسیدید؟ چیزی نگفتند.

سال بعد که برای رفتن به اردو با من تماس گرفتند، فهمیدم دانشگاه را رها کرده‌اند و به جامعه‌الزهرای قم رفته‌اند … آری آنان سر قول‌شان به شهدا مانده بودند …"به نقل از وبلاگ فرشته ها محجبه اند.