???سبقت اشک
✍امروز بعد از رکعاتی نجوا با معبود نمی‌دانم چرا دلم پرسه‌زنان در کوچه‌پس‌کوچه‌های دلتنگی قرار گرفت و دوست داشتم گوشه‌ای خلوت پیدا کنم و تنها مرور گذشته را داشته باشم از اول طلبگی تا به حالا، اما اشک امانم نمی‌دهد مثل همیشه اشک‌ها سبقت از من می‌گیرند و نمی‌گذارند چشمهایم واژه‌ها را خوب بنگارد. السابقون السابقون اولئک المقربون اشکهایم خوب فهمیده‌اند برای تقرب به خداوند باید سبقت بگیرند.

سلام خدای خوبم….
خداوندا آنان که عیبها و اشتباهات مرا در خفا یادآوری کردند لطفی بسیار در حقم نمودند و آنان که عیبها و نقص‌ها و اشتباهاتم را بر سرم هوار کردند و به گوش دیگران رساندند باز هم لطفی افزون نمودند؛ چرا که پستی این دنیا را به من گوشزد کردند. به من آموختند دنیای زودگذر همین است.

خداوندا آنان که با حرفی، لحنی، نگاهی دلم را شکستند و به درد آوردند باز لطفی بسیار کردند؛ چرا که واسطه خیر شدند در اشک‌های گاه و بی‌گاهم که قساوت قلبم را می‌زدود و دمی روضه ارباب و خاطره شهدا را با چشمانی اشک‌آلود و بغض مهمان می‌شدم.

آنان که گاهی با غصب حق و تهمتی البته من می‌پندارم که حقم بوده وگرنه در این دنیای فانی جز صاحب حق ذات پاک تو چیزی نیست، باز لطفی دوچندان نمودند؛ آنان نیز آموختند که باید مهیا شوم مهیای سفری که مراقب توشه‌ای که همراه دارم باشم. توشه‌ای خیر و یا توشه‌ای شر.
http://eitaa.com/joinchat/2588737537C3734073aa8

???ضیافت امام‌الرئوف
✍سالها چشم‌انتظار بودن سخت است و سخت‌تر از همه این‌که پایان این همه فراق و ندیدن‌ها باز به فراق منتهی شود.
واژه‌ها زمانی که از شما می‌نویسد جانی تازه می‌یابد و ریشه می‌گیرد و جوانه می‌زند. از شما نوشتن شبیه عطر گل‌های محمدی است که در جان می‌طراود. شمیم از خودگذشتگی شما همه را واله و شیدا می‌کند و اینجا پی می‌برم که در پس این فراق شما حکمتی بوده و هست.
آخرین وداعتان با زمینی‌ها در حرم امام مهربانی‌ها بود و زائر امام شدید؛ آن چند ساعتی را که به مهمانی ثامن‌الائمه دعوت شدید گویا ملائکه هم به تشییع شما آمدند و بال‌های ملائک فرش راهتان شد.
رنگ خدایی داشتید که این‌چنین انتخاب شدید و چه زیبا دعوت فرشتگان الهی را لبیک گفتید. مردان خدا شمایید که از همه چیز این دنیا در راه خدا گذشتید و شهادت هنر مردان خداست.
گاهی نگاهی به ما زمینیان داشته باشید که زنگارهای دنیا در تشخیص راه حق ما را دچار غفلت نسازد.
#دور_از_وطن
#شهدا_همیشه_نگاهی
#خان_طومان
#شهید
#شهادت
#شهید_بلباسی
#من_از_یادت_نمی_کاهم
#امام_رضا_علیه‌السلام
#ای_بی_کفن

✍چه طعمی دارد زمانی که کفش‌های زوار حضرت ارباب را تمیز می‌کنی. گویا وجود خودت را صیقل می‌دهی و معنای فتبارک‌الله احسن الخالقین در همین یک گوشه جلوت می‌یابد.
همین حوالی را که نگاه می‌کنی دوست داری در همین یک گوشه بمانی و زمان نگه داشته شود. تو بمانی و تکه‌های ناب عاشقی را نظاره‌گر باشی.
گویا گوشه‌هایی از همان حکومت جهانی را می‌بینی که آرمانی قلمداد می‌شد و هم‌اکنون در حال وقوع است.
چه زیباست این صحنه‌های باشکوه انسانیت و چه زیباست این دوست داشتنی‌هایی که تو را به قافله حضرت ارباب می‌رساند.
گاهی که خسته می‌شوی از نرسیدن‌ها و زنگارهای زمانه، این ناب‌های کم نظیر که جان زمان را الماس نشان می‌کنند خستگی‌ها را به زانو در می‌آورند.
البته که جانت طاقت نمی‌آورد و رسم ادب را چنین نمی‌پندارد و تو نیز دعوت می‌شوی به نگاهی و دعایی.
نگاهی از جنس همین خواستن‌ها و دعایی به اندازه‌ی آسمان بی‌نهایت.
السلام علیک حضرت ارباب
السلام علیک یابن فاطمه‌الزهرا (سلام‌الله علیه)
✍م.حیدری

???دعوت حق را لبیک گفت

امروز که سوار اتوبوس بودم ناخودآگاه چشمانم به نوشته‌های بنر یکی از عالمان شهر که به تازگی فوت‌شده‌ بود، لحظاتی را مهمان شد. جمله‌ای که خیلی بر دلم نشست: (دعوت حق را لبیک گفت) زیبا و پر از حس زندگی. احساسی پر از خالی شدن و پر شدن کردم.

خالی شدن از همه تعلقات و پر شدن از حس زیبای ضیافتی که میزبان آن برای همیشه خداست. دعوتی که همیشه خواه یا ناخواه باید منتظرش باشم و البته مراقب این امانتهای جسم و روح نیز باید بود؛ زیرا مهم است زمانی که قرار است فراخوانده شوم در کدام لحظه سپری می‌کنم. لحظه‌های زلال مثل روشنای آب و آبی آسمان یا لحظه‌های کدر و تاریک شبیه راه‌گم کرده‌ای در بیابانی مه‌آلود.

چشمانم را به آسمان آبی که تکه‌های ابر پاییزی چشم‌نوازترش کرده بودند دوختم و با خودم زمزمه کردم: (خدایا مهمانی تو وسعتش تا چه حد است. آیا زمان دعوت شما کسی را نرنجانده‌ام، حقی را پایمال نکرده‌ام؟ حق‌الناسی به عهده‌ام نیست؟) در همین افکار غرق شده بودم که اتوبوس به ایستگاه آخر رسید.✍م. حیدری 

پ.ن: امام علی علیه السلام:
صدای_حق در گوش شماست اگر گوش شنوا داشته باشید.
حکمت ۱۵۷

http://eitaa.com/joinchat/2588737537C3734073aa8

جمله به آخر نرسید
دلم شب هفتم را بهانه می‌گیرد که از مظلومیت طفل شش ماهه‌ات بنویسم. شاید حالا که رقیه سه‌ساله‌مان دست و پاهایش سوخت و آواره شهر غریب شدیم دلم بیشتر هوای گفتن از طفل شما کرد و نه امشب بلکه تمام لحظه‌ها را باید از مظلومیت شما گفت و گریست.
واژه‌ها را با قلمی از جنس انگشت بر صفحه گوشی می‌نگارم و از ضمیر زخم‌خورده‌ام واژه‌ها را می‌کاوم. اجازه هست چند لحظه‌ای دل زنگار گرفته از بی‌عدالتیها و هجمه‌های این دنیا را حسینیه کنم؟
صحرایی پرعطش، سرزمین بلا و هوایی دلگیر از جدایی پدر و کودکی شش ماهه، طفلی بر دستان پدرش لبانش ترک برداشته، نگاه کن فرزند حسین بن علی است. بین این طفل و حقانیت دین خدا چه رابطه‌ای است که این‌چنین برگزیده برای امتحان الهی گردیده است؟
کسی چه می‌دانست که قرار است این طفل سندی بر مظلومیت پدر و حقانیت دین خدا باشد جز پدر.
تا چشم زمان بر گهواره زمین می‌گردد ارض و سماء به یاد خواهد داشت که جمله پدر هنوز به اتمام نرسیده بود که حلقوم طفل شش‌ماهه را شکافتند.

تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچ‌ کس حدس نمی‌زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست، فرات
یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد؟۱
۱.علیرضا لک